Rozdział 1., wielkie bum

... i nagle przed moimi oczami pojawił się świecący mężczyzna! Padł mi do kolan, błagając, bym na niego spojrzała.
         – Ach, mój drogi... – powiedziałam łaskawie do niego. – Uczynię ten zaszczyt i nie odepchnę cię. Spoglądam na ciebie, czy jesteś szczęśliwy?
         – Mary, nie pieprz tyle, całuj! – zawołał narrator, który niestety nie ma nic do gadania, bo Mary go zastąpiła.
         Wtedy nasze usta się złączyły... Jego wargi były miękkie i takie wargowe! Poczułam, że go kocham, chociaż nawet nie wiem, jak ma na imię i dlaczego, do cholery, wyskakuje w wagonie z wielkiej, kolorowej dziury. Oderwałam się od niego i przypomniałam sobie, że nikt mnie nie kocha i jestem emo.
          – Kochany niewiemjaksięnazywasz... – zaczęłam. – Kocham cię, ale nie możemy być razem, bo przecież ja jestem emo, a jakbym nie była, to straciłabym plakietkę z napisem "emo". A ona jest taka ładna! Różowa w czarne czaszki... Musisz odejść! Nie możemy być razem!
          – Oczywiście.... – Otarł łzy. Nie, to deszcz pada przez dach. Dlaczego tego jeszcze nie załatali? – Lecę do Belki.
           – A wrócisz?
           – Oczywiście!
           I odleciał, rzygając tęczą...


Oky, to tyle. Wiem, długo czekania, a rozdzialik krótki, ale weny ni ma. Do zatydzień.